Dzieci wpadają w złość, z którą często sobie nie radzą. Możemy pomóc dziecku poprzez ćwiczenia poradzić sobie z własną złością. Na pewno nie mówimy do niego "Uspokój się!", gdyż ono zwyczajnie tego nie potrafi. Nie zostawiajmy także dziecka samego ze złością, czuje się ono wtedy opuszczone i samotne z trudną emocją, której nie rozumie. Złość je ogarnia, nie mogą nad nią zapanować i my dorośli powinniśmy wesprzeć dziecko, być przy nim i pomóc mu poradzić sobie ze złością.
Baloniki złości
Do zabawy potrzebny będzie kolorowy balonik i szpilka. Prosimy dziecko, żeby opowiedziało nam kilka sytuacji, kiedy było rozzłoszczone. Za każdym razem, kiedy dziecko opowiada zdarzenie i mówi o swoim uczuciu złości, powoli pompujemy balonik. Kiedy dziecko skończy opowiadać, a balonik jest napompowany, prosimy, by spróbowało kilka razy wziąć głęboki wdech, policzyć do 10 i pomyśleć o czymś miłym. W tym czasie powoli spuszczamy powietrze z balonika, tak by na koniec balonik był znowu bez powietrza. Przy okazji tłumaczymy dziecku, że wykonywane ćwiczenie działa podobnie na jego uczucia jak spuszczanie powietrza z balonika. Złość "uchodzi", nie pozwalając balonikowi pęknąć. Balonik można też przekłuć szpilką (jeśli dziecko nie boi się huku). Tłumaczymy wtedy, że z naszymi uczuciami jest podobnie - kiedy nie panujemy nad nimi, wybuchamy: zabawę można powtórzyć kilka razy, pozwalając dziecku upuszczać powietrze z balonika samodzielnie.
Inne formy wyładowywania złości:
"skrzynia złości" - pudło z gazetami, które można do woli zgniatać, gniecenie gazety i wyrzucanie "złości do kosza",
maskotka złości, któremu można powiedzieć o swoim zdenerwowaniu,
ćwiczenia ruchowe np: bieganie, tańczenie, skakanie, obrzucanie się poduszkami, robienie śmiesznych min, zabawy piłką,
wczołganie się do namiotu złości i położenie się na miękkich poduszkach,
spłukanie złości z wodą w toalecie,
narysowanie złości na kartce, zgniecenie kartki i wyrzucenie "złości do kosza"
Po wszystkim koniecznie przytulamy dziecko dając mu wsparcie emocjonalne, że kochamy je, że akceptujemy je bez względu na wszystko, bo jest naszym
dzieckiem.